Wystawa jest opowieścią o Litwie i jej mieszkańcach, o historii i pamięci, a także wybranych motywach kształtujących litewską tożsamość. Prezentacja ma charakter przekrojowy: najstarsze z pokazywanych zdjęć pochodzą z XIX wieku, najnowsze z 2020 roku. Oprócz kanonicznych dzieł uznanych mistrzów będzie można na niej zobaczyć prace artystów mniej oczywistych, w tym twórców emigracyjnych. Zbiór tradycyjnych odbitek dopełniają książki i albumy fotograficzne.
Wystawa została przedłużona do 29 października 2023.
Ekspozycja nie jest typową retrospektywą ujętą w chronologiczne ramy, ale koncentruje się wokół wybranych wątków i tematów, co odzwierciedlają tytuły jej poszczególnych działów: „Atelier”, „Tydzień w Wilnie”, „Wędrówki fotografa”, „Cisza”, „Autoportret”, „Osobiste pamięci” oraz „Różnorodna Litwa”.
Fotografie są bardzo różnorodne w treści i formie. Łączy je jednak poszukiwanie piękna w tym, co zwyczajne i codzienne. Większość kadrów cechuje poetyckość, spokój i melancholia. Prace zostaną wyeksponowane tak, by pokazać współzależności między kolejnymi pokoleniami artystów i artystek. Twórców tej miary co Józef Czechowicz, Jan Bułhak, Antanas Sutkus czy Romualdas Rakauskas zestawiono z przedstawicielami i przedstawicielkami „nowej szkoły litewskiej”, takimi jak Tadas Kazakevičius czy Indrė Šerpytytė.
Na zdjęciach można odnaleźć liczne wątki specyficzne nie tylko dla Litwy, ale odnoszące się do wspólnych doświadczeń obywateli Europy Środkowej. Wilno jest przecież ważnym miastem także dla Polaków i Białorusinów, a dramatyczne przeżycia związane z radziecką okupacją dotyczyły obywateli wielu państw tej części kontynentu. Wystawa „Litwa. Dwa stulecia fotografii” to zatem kolejna ekspozycja, która poprzez fotografię opowiada o historii Europy Środkowej, podobnie jak „Fotoblok. Europa Środkowa w książkach fotograficznych” (2019) i „Nie tylko Bauhaus. Międzywojenna fotografia niemiecka i polskie tropy” (2021).
Wystawie towarzyszy polsko-angielski, bogato ilustrowany album.
