„ChatGPT, o którym ostatnio się mówi podczas towarzyskich spotkań z wypiekami na twarzy, grzecznie wygeneruje dla nas wiersz, piosenkę, jakieś „dzieło”. Sztuczna inteligencja przetwarza big data, by podsunąć nam do oglądania przyjemne obrazy. Ich bycie „miłymi dla oka” wynika między innymi z tego, że są znajome, a jak wiadomo najbardziej lubimy piosenki, które już znamy. [„Ja jestem umysł ścisły. Mnie się podobają melodie, które już raz słyszałem” powiedział inżynier Mamoń (Zdzisław Maklakiewicz) w filmie Rejs z 1970 r. (reż. Marek Piwowski, scenariusz: M. Piwowski, Janusz Głowacki)]. Czy ten rodzaj komfortu nie jest pułapką, bo nas rozleniwia i potem tylko interesujące jest jedynie to, jak odnaleźć w Internecie „blog poświęcony ludziom, który porusza tematykę rozwoju i dobrego samopoczucia?” . Z nakazem logiki postępu technika przemienia się w technologię, a technologia staje się ciągiem technologicznym, który jest przeciwieństwem poiesis — tworzenia, wyrabiania, powoływania do życia — pojęcia odnoszącego się do ludzkiej aktywności w szerszym znaczeniu niż jak uczynić z życia szlagier.
Artysta Dominik Podsiadły często działa jako aktywista i niezależny kurator sztuki internetowej. Od lat zajmuje się analizą technologii cyfrowej. W 2014 r. zaczął realizować we Wrocławiu swój pomysł międzynarodowego biennale sztuki cyfrowej na urządzenia bezprzewodowe (smartfony, tablety czy routery WiFi) pod nazwą #nfcdab – Komunikacja Bliskiego Zasięgu Uderzenie Sztuki Cyfrowej. Projekt ten poszerzył się o uczestnictwo wielu europejskich miast jak Amsterdam, Walencja, Dűsseldorf. Podsiadły był też kuratorem wrocławskich pokazów międzynarodowego projektu The Wrong – Biennale Nowej Sztuki Cyfrowej.
Podczas tej wystawy Dominik Podsiadły jako niby artysta robot zwraca się do odbiorcy z komunikatem: ”Udowodnij, że nie jesteś człowiekiem”. Czyż to zaczepne, bo użyte w trybie rozkazującym subwersywne w tym kontekście zdanie, nie przenosi nas do sfery zarezerwowanej dla sztuki, która jak membrana wtopiona w rzeczywistość, zachowując swoją autonomię, przepuszcza do obiegu to, co najchętniej w interesie władzy dla zachowania społecznego spokoju i ładu miałoby być wyparte? Czy naprawdę wiemy, które działania są charakterystyczne dla człowieka? Sztuka z jej anarchizującą naturą jest niebezpieczna dla ustalonych porządków, bezustannie prowokując do przeżywania i myślenia”. (Olimpia Maciejewsja, współkuratorka wystawy)
