Michał Czuba. Wezwane wiatrem

„...Wyobraźnię moją karmi zwykłe, codzienne życie. W pracy artystycznej zdaję się na intuicję, szukam ekspresyjnych form wypowiedzi. Głównym impulsem do tworzenia jest to co mnie zachwyca i ujmuje w przyrodzie. Są to fragmenty rzeczywistości, które mnie zachwyciły oraz sprowokowały. Ten z pozoru wyczerpany temat jakim jest natura, stał się dla mnie punktem wyjścia do malarskich rozważań. Ważnym tematem przeze mnie poruszanym jest cykl życia przyrody oraz zjawiska w niej występujące. Procesy, którymi są poddawane organizmy żywe w przyrodzie są bardzo zbliżone do cyklu życia człowieka na ziemi oraz do tego, co człowiek o tym życiu wie i myśli. Pomimo dużej inspiracji otaczającym nas światem, obrazy nie stanowią jego odbicia lustrzanego, a raczej własny, odrębny obraz, alternatywny do rzeczywistości. Staram się nie naśladować natury, raczej bacznie się jej przyglądam oraz obserwuję. Powierzchnie moich prac stanowi zapis tego co przetworzyła moja pamięć, ulotnej migawki czy esencji rzeczywistości.
Tylko to, co najbardziej istotne...

Malarstwo nie jest językiem naśladowczym, lecz twórczym. Ta myśl przyświeca mi już od jakiegoś czasu kiedy zacząłem na nowo zachwycać się światem przyrody. Myślę, że ma to duże znaczenia dla każdego z nas, zaś u mnie było to powrotem do lat beztroskiego dzieciństwa, gdzie rzeczywistość odbiera się pełnią zmysłów. Tam gdzie dziecko tworzy swój własny świat, tam nie ma miejsca na powściągliwość czy grubiańskość; i tak jak młody umysł uruchamia wyobraźnię, tak samo malarstwo daje pełną kontrolę twórczą. W dość krótkim czasie można stworzyć swój własny, unikalny świat i co ważniejsze dobrze się w nim czuć.
Fotosynteza jako cykl zachodzący w przyrodzie jest dla mnie metaforą cyklu samego życia oraz procesów w nim zachodzących. Piękno natury objawia się na każdym etapie rozwoju, pięknie żyje, pięknie umiera. Myślę, że jest doskonałym przykładem na to jak godnie ze sobą współgrać. Natura sama w sobie jest wystarczalna, jej urok zachwyca, zadziwia, lecz gdy spróbujemy z nią konkurować, jesteśmy skazani na porażkę. Jedynie szacunek, zachwyt, wzajemne oddziaływanie, umiłowanie tego co uznajemy za wyjątkowe ma szanse stać się inspiracją”. (Michał Czuba)