Wystawa w Kamienicy Szołayskich pokazuje, w jaki sposób tkaniny wykorzystywane w domowych wnętrzach w czasach przed upowszechnieniem się elektryczności uwrażliwiały mieszkańców na cykliczność przyrody.
Dziś, gdy spędzamy większość czasu w mieszkaniach z centralnym ogrzewaniem i klimatyzowanych biurach, rytm pór dnia i nocy czy niuanse związane ze zmieniającymi się porami roku są dla nas mniej czytelne. Przypomnienie dawnych domowych rytuałów może nam pomóc na nowo się do nich dostroić: pielęgnować relację z otoczeniem, a w konsekwencji uważniej reagować na zmiany związane z katastrofą klimatyczną.
W czasach przednowoczesnych w dworach, pałacach magnackich i chłopskich chatach powszechnie stosowano tekstylia jako sezonowe odzienie architektury. Rozróżniano dwanaście fenologicznych pór roku i potrafiono dostosowywać domowe przestrzenie do ich rytmu. Sposób używania tkanin pozwalał na świadome, wspólnotowe i uczestniczące przeżywanie cyklów natury, ćwiczenie uważności, celebrowanie upływu czasu, wzmacnianie poczucia bycia częścią rytmu dnia i nocy czy sekwencji światła i ciemności. Tak pomyślany „dom odziany” działał jak pudło rezonansowe – wzmacniał doświadczanie rytmu otaczającego świata.
Wystawa, zorganizowana przez Instytut Adama Mickiewicza, była pokazywana w pawilonie polskim na London Design Biennale 2021.
