Artyści na różne sposoby korzystają z bogactwa zawartych w architekturze znaczeń. Czerpią z jej potencjału symbolicznego. Nawiązują do roli architektury jako tła wydarzeń i towarzysza naszej codzienności. Czynią z niej także wyrafinowane narzędzie komunikacji.
Architektura jako symbol
Janek Simon zmienia obiekty architektoniczne w symbole, aby przedstawić swoje katastroficzne wizje. Rafał Bujnowski, malując domy z rodzinnej wsi, przywołuje wspomnienia z dzieciństwa. Jiří Kolář sprawia, że zdjęcia budynków stają się metaforą ludzkiego losu.
Architektura jako tło
Shinji Ogawa wprowadza modyfikacje do znanych odbiorcom widoków, testując ich uważność. Andreas Kaufmann usuwa z przestrzeni miejskiej krzykliwe reklamy, ukazując miasto wolne od zanieczyszczeń estetycznych.
Architektura jako tekst
Wojciech Wilczyk uwiecznia popadające w ruinę zakłady przemysłowe, które z jednej strony dają świadectwo historii, z drugiej zaś zachęcają do refleksji o przemijaniu. Krzysztof Wodiczko za pomocą swoich projekcji nadaje budynkom cechy ludzkie i zmienia je w narzędzie komunikacji pomiędzy osobami wykluczonymi lub pokrzywdzonymi a opinią publiczną.
