Chmura poświęcona jest myśleniu poprzez fotografię – na przykładzie zdjęć pochodzących z kolekcji kuratora wystawy. To wystawa, która zachęca do nowego spojrzenia na miejsca fotografii mogące się wydawać już dawno wyczerpane, zamknięte lub odrzucone.
Punktem wyjścia jest tematyczne szufladkowanie, bo jeśli je zastosować, pozostają wielkie połacie odrzucone: zerojedynkowe traktowanie fotografii sprawia, że bezpowrotnie przepadają wielkie – i może najciekawsze – obszary znaczenia. W obrazie bowiem liczy się to, co ponad podziałem, wzajemne relacje, nieoczywiste pokrewieństwa, połączenia, które nie wynikają z samej fotografii, lecz biorą się z innych dziedzin sztuki, rzemiosła i życia.
Ani bowiem temat, ani pochodzenie albo czas wykonania zdjęć nie interesują zbieracza będącego kuratorem, lecz współczesne i osobiste odczytanie obrazu. Chmura skupia się więc na tym, co widoczne, nie dzięki pierwotnemu zamysłowi, lecz raczej wbrew niemu: zdradzony kolor, barwa sztuczna albo spełzła, zmieniona po latach, wieloznaczność obrazu, jego wieczne wahanie, a także nieinteresujący dziś temat – bo dziś może się wydawać dziwaczny lub nudny, jak w przypadku zdjęć nieużywanych już maszyn czy fotografii ciała.
Chmura osacza obrazem, jest przymiarką do organizacji wielkiego mutującego organizmu, jakim jest język fotografii. Opowiada o zadaniach kuratora lub eseisty piszącego o nim, o prowizorycznych wyborach, których dokonuje.
W Programie Głównym Miesiąca Fotografii w Krakowie 2019
