Tradycyjnie w okresie wakacji MOCAK zaprasza na wieczorne seanse filmowe. Tegoroczna edycja inspirowana jest obecnie prezentowanymi wystawami.
Partnerem głównym wydarzenia jest TDJ Estate.
Pokazy odbywać się będą w piątki od 4 lipca do 29 sierpnia w podcieniach muzeum.
Na repertuar kina letniego w 2025 roku składają się współczesne, europejskie filmy, które nastrojem, problematyką i emocjonalnym kolorytem są bliskie kontekstom aktualnych wystaw. Pokolenie młodych, odważnych twórców filmowych konsekwentnie korzysta z autorskiego stylu, by opowiedzieć o wchodzeniu w dorosłość, burzliwych relacjach z rówieśnikami i dorosłymi, mierzeniu się z traumami, poszukiwaniu spełnienia, czerpaniu siły z wyobraźni, radościach i smutkach, doświadczeniach i perspektywie dziecięcej – gdy wszystko było prostsze, a zarazem najtrudniejsze. Przełamując ramy gatunkowe, eksperymentując formalnie czy korzystając z konwencji baśni, każdy z nich dotyka innej prawdy o tym, czego doświadczamy jako dzieci i jaki ma to wpływ na całe nasze późniejsze życie.
Wstęp 10 zł. Bilety do nabycia w kasie muzeum od wtorku do niedzieli w godzinach od 11 do 18.30 oraz online (do wyczerpania ograniczonej puli). Bilety zakupione elektronicznie zostaną wysłane na wskazany adres mailowy po zaksięgowaniu wpłaty.
MOCAK organizuje plenerowe kino letnie towarzyszące głównym wystawom czasowym od ponad dekady. Jest to swoisty prezent dla publiczności muzeum, a jednocześnie doskonała okazja, aby przyjrzeć się bliżej danej problematyce. Tegoroczny repertuar inspirowany jest obecnie prezentowanymi wystawami i ich kontekstami. Tym, co łączy współczesne europejskie filmy autorstwa młodych, niezależnych i artystycznie bezkompromisowych twórców, są przesłanie, poruszane zagadnienia, nastrój i emocjonalny koloryt. Każdy z filmowców konsekwentnie korzysta z własnego stylu, przełamuje konwencje i ramy gatunkowe, eksperymentuje formalnie – a przede wszystkim dotyka tematów aktualnych, frapujących i bliskich współczesnemu widzowi. W różnych wariantach postmodernistycznej baśni padają pytania o kształtowanie się tożsamości na styku rzeczywistości i mitu oraz reminiscencji i imaginacji, rolę relacji z innymi, wyobraźni czy sztuki w tym procesie, a także o prawdę o tym, kim byliśmy jako dzieci i jaki ma to wpływ na całe nasze późniejsze życie.
Adrian Kowalski, kurator kina letniego w MOCAK-u
11 lipca, piątek, godz. 21.00
Silent Twins
Polska, Wielka Brytania, 2022
reż. Agnieszka Smoczyńska
1 h 53 min
Język angielski, napisy polskie
Pokazywany premierowo na festiwalu w Cannes Silent Twins to najnowszy film Agnieszki Smoczyńskiej, twórczyni Córek dancingu i Fugi. Jedna z najoryginalniejszych polskich reżyserek, która o tym, co w nas dzikie i nieokiełznane, opowiada z lekkością tanecznych kroków, także w swoim anglojęzycznym debiucie daje popis nieskrępowanej wyobraźni. Wizjonerski, wypełniony muzyką Silent Twins, choć zrealizowany na podstawie reportażu Marjorie Wallace, nosi wyraźne piętno autorskiego stylu. I – podobnie jak poprzednie filmy Smoczyńskiej – pokazuje perspektywę kobiet. Tym razem są to bliźniaczki z Walii: June i Jennifer Gibbons, które przestają komunikować się ze światem. Od ponurej prowincji, która czarnym dziewczynkom ma do zaoferowania głównie upokorzenia, „milczące bliźniaczki” uciekają w eksplodujące neonowymi kolorami, oprószone słonecznym blaskiem fantazje o pisarskiej sławie, romantycznej miłości i basenach pełnych pepsi-coli. Ale podkręcona hormonami nastoletnia wyobraźnia June i Jennifer ma także mroczną stronę – podobnie jak ich podszyta rywalizacją więź. Kreując na ekranie wewnętrzny świat bliźniaczek, Agnieszka Smoczyńska pełnymi garściami czerpie z estetyki starych reklam, kolorowych magazynów czy mydlanych oper. Sięga po thriller i zmysłowy musical, dramat i poklatkową animację. Ale emocjonalna bomba, jaką jest Silent Twins, swoją energię zawdzięcza także Letitii Wright (Czarna Pantera, serial Czarne lustro) i Tamarze Lawrance (serial Mały topór). Aktorki tworzą przejmujące role dziewczyn, które nie mogą żyć ani bez siebie, ani razem i których nastoletni bunt wymknął się spod kontroli. Film Smoczyńskiej można odczytywać jako studium toksycznej więzi, artystycznego geniuszu czy kobiecego buntu. Może to opowieść o ucieczce od rasistowskiego społeczeństwa, a może ballada o niemożliwej miłości?
