Na zdjęciu: Monika Fiołek, Natura haftu, fot. Małgorzata Hajto
Mogilskie i bieńczyckie stroje ludowe zachwycały dbałością wykonania. Zdobiły je piękne hafty o ściegach płaskich, sznureczkowych czy cieniowanych, wykonane jedwabną, wełnianą lub bawełnianą nicią. Najsłynniejsze niegdyś w całym Krakowie hafciarki mieszkały właśnie we wsiach, które później stały się nowohuckimi osiedlami. Anonimowe artystki pochylały się nad misternymi dziełami zimą, wieczorową porą, siadając wspólnie przy świetle świec. Wykonywały prace na zlecenie lub do użytku domowego.
Czasy się zmieniły, jednak hafciarski ruch społeczny wciąż żyje w Nowej Hucie. Spotkanie dwóch rękodzielniczek: Pauliny Maciaszek z ARTzony Ośrodka Kultury im. C.K. Norwida i Karoliny Starostki-Kokoszki zainicjowało w 2018 roku projekt Miejskie Hafciarki. Inspirujące pomysły i kreatywne szablony Pauliny oraz techniczne przygotowanie i kunszt Karoliny sprawiły, że hafciarskie spotkania cieszyły się dużym zainteresowaniem. Dziś Miejskie Hafciarki zrzeszają 25 kobiet w wieku od 30 do 60 lat z całego Krakowa, na różnym poziomie zaawansowania. Spotykają się w ARTzonie, aby motywować siebie i innych do rozwoju. Wspólnie uczą się ściegów, dzielą nowinkami oraz szlifują warsztat rękodzielniczy. W tworzone dzieła angażują całe serce, a poprzez swoje wzory mówią o rzeczach ważnych i inspirujących.
Zwieńczeniem pracy Miejskich Hafciarek są coroczne wystawy w ARTzonie o wydźwięku społecznym i edukacyjnym. Pierwsza ekspozycja, zatytułowana Nowa haftująca, przybliżała historię i topografię Nowej Huty. Kolejna – Włościanka – zwracała uwagę na problem nadmiernego wykorzystywania plastiku w życiu każdego z nas. Tegoroczna prezentacja została natomiast zainspirowana przyrodą: Natura haftu przedstawia przekroje pni drzew. Pomiędzy słojami wyszyto opowieść o związku hafciarki z przyrodą, podkreśloną także materiałem – lnianym lub bawełnianym, barwionym przy wykorzystaniu roślin barwierskich, drzew czy ziół. Uzyskany kolor, kształt zabarwienia i zapach lasu unoszący się z płótna przypominają, że człowiek zawsze był, jest i będzie częścią dużo większego od niego świata natury. (io)
Tekst powstał w oparciu o materiały ARTzony Ośrodka Kultury im. C.K. Norwida
