Termin „realizm” pojawił się w drugiej połowie XIX wieku. Niemniej zjawisko przedstawienia realistycznego dotyczy wszystkich epok w historii sztuki. W popularnym odbiorze wierne odwzorowanie rzeczywistości jest traktowane jako „dobra sztuka”. Jednak artystom nie o to chodzi. Oni wykorzystują dialog z obrazami realnymi, aby na ich „ciele” budować własne idee.
Ludzie postrzegają świat bardzo podobnie – zwraca się on do wszystkich w tym samym języku. Od umiejętności reagowania na ten przekaz zależy nasze przetrwanie i porozumienie z innymi. Dlatego język, w którym mówi do nas rzeczywistość, jest tak czuły na przeinaczenia. Każda zmiana koloru, wielkości i odległości staje się strategicznie ważna i może decydować o życiu. Artyści wykorzystują wrażliwość obrazu realnego i tworzą na tej bazie własne języki. Łagodzą go lub brutalizują, mieszają lub deformują postaci, wprowadzają akcenty absurdu, przerysowują ekspresje i manipulują nimi, odrealniają kolory… W ten sposób mówią językiem realistycznym o rzeczach, które z obrazem rzeczywistym nie mają wiele wspólnego. Ukazują w swoich dziełach ogólny sens życia, czasów i polityki oraz towarzyszące im nastroje, marzenia i perwersje.
Sztuka współczesna jeszcze bardziej rozszerzyła możliwości lingwistyczne przedstawienia realistycznego. Wiek XX był dobrym nauczycielem. Przerobił kubizm, abstrakcję i geometrię, wprowadził kolaż, wideo oraz techniki komputerowe. Artysta współczesny potrafi wydobyć z obrazów realnych zaskakujące refleksje – na każdy temat.
