Mieszkanie na ostatnim piętrze kamienicy przy ulicy Siennej 7 Tadeusz Kantor otrzymał od miasta w 1980 roku. Początkowo służyło mu ono przede wszystkim jako pracownia i miejsce do przechowywania obrazów. Dopiero w 1987 roku podjął decyzję, by wprowadzić się tu na stałe. W pokoju zgromadził meble częściowo kupione, częściowo podarowane przez przyjaciół, a także takie, które sam zaprojektował. W Galerii-Pracowni usytuowanej obok prywatnego pokoju Kantora znajduje się również przestrzeń, w której obecnie Cricoteka organizuje wystawy jego dzieł. Widok z okna swojego pokoju Kantor narysował na obrazku 4 lipca 1987 roku – widać na nim podwórze na ulicy Siennej, dachy sąsiednich kamienic i rysującą się nad nimi sylwetkę kościoła św. św. Piotra i Pawła przy ulicy Grodzkiej. W notatkach z tamtego okresu pisał:
Rano zwykła ceremonia
wstawania
nieciekawa, pominąwszy
to, że godz. 5ta
za oknem jeszcze ciemno
(…)
więc wstaję, samotność
wywołuje u mnie
jakąś pedantyczną namiętność
porządkowania, papiery
ubrania –
kiedy o tym myślę
wydaje mi się
że to porządkowanie
wywołane jest
jakąś wewnętrzną
potrzebą pozostawienia
po sobie wszystkiego
w porządku
potym robię herbatę –
i nagle mam
wielką ochotę rysowania,
rysuję.
Kantor zmarł w trakcie prób do swojego ostatniego spektaklu „Dziś są moje urodziny”, którego premiera odbyła się już bez jego udziału 10 stycznia 1991 roku. Mimo złego samopoczucia prowadził próby do końca. 7 grudnia został zabrany do krakowskiego Szpitala im. Narutowicza przy ulicy Prądnickiej. Wychodząc z mieszkania, miał jeszcze powiedzieć: „Nie gaś światła, zaraz wrócimy”. Następnego dnia, 8 grudnia 1990 roku Tadeusz Kantor zmarł na zawał serca.
Pracownia przy ulicy Siennej udostępniania jest zwiedzającym od 1995 roku. W przestrzeni prywatnej Kantora znajdują się meble, prywatne rzeczy, pamiątki, obrazy, sztalugi. Wnętrze wygląda dokładnie tak, jak Kantor zostawił je, wychodząc stąd po raz ostatni.
