Muzeum Manggha zaprasza na drugą z serii wystaw prezentujących japoński zbiór Feliksa „Mangghi” Jasieńskiego (1861–1929), jednego z największych polskich kolekcjonerów i mecenasów sztuki. Jej tematem jest Fudżi, a także inne góry oraz wodospady.
Archipelag Japoński stanowi część podwodnego łańcucha górskiego, wznoszącego się z dna Oceanu Spokojnego ponad poziom wody, co sprawia, iż góry i wyżyny pokrywają 90 procent jego powierzchni. Ich najwyższy szczyt to Fudżi (3776 m n.p.m), o wierzchołku pokrytym śniegiem przez cały rok. Jej charakterystyczny kształt fascynował, budził podziw i trwogę, przede wszystkim stymulował uczucia religijne, buddyjskie i szintoistyczne. Uważano ją za górę świętą o boskim wyglądzie. Jej widok inspirował poetów, pisarzy i artystów. W drzeworytach Hokusaia i Hiroshigego zjawia się w rozmaity sposób, tak iż wydaje się, że artyści eksperymentowali, prowadząc z nią rodzaj artystycznej gry – jej efektem były oryginalne kompozycje, które przeobraziły sztukę Zachodu.
Na wystawie zaprezentowano wizerunki tej świętej góry m. in. z najsłynniejszej serii „Trzydzieści sześć widoków góry Fudżi” Hokusaia, z nowatorskim drzeworytem „Burza poniżej szczytu [góry]” i „Sto widoków góry Fudżi” oraz z serii „Sto widoków słynnych miejsc w Edo” Hiroshigego.
Inne góry, groźne, trudne do sforsowania podczas podróży z Edo do Kioto, zjawiają się u Hiroshigego w mistrzowskiej serii „Pięćdziesiąt trzy stacje na gościńcu Tōkaidō”. Towarzyszą im przedstawienia wodospadów z różnych prowincji Japonii.
