Baden-Baden to rozpisana na kilka obiektów, dźwięk i działanie performatywne ingerencja w przestrzeń Galerii-Pracowni Tadeusza Kantora przy ulicy Siennej.
O jej źródle artysta pisze: „W wakacje 1989 roku wracając z Bieszczad z grupą znajomych ze szkoły odwiedziliśmy pracownię Tadeusza Kantora na Kanoniczej. Mistrz był u siebie. Wdał się z nami w rozmowę: pytał, skąd jesteśmy, my, że z Kenara. Zapytał o Tadeusza Brzozowskiego, co u niego – ten nie żył już 2 lata. Rozdał nam swoje nowe teki z rysunkami. Gdy usłyszał, że jestem z Kenara, zaproponował mi, żebym zrobił dla niego ostatnią deskę ratunku – rzeźbę, którą chciał zawiesić nad ulicą Kanoniczą, od drzwi pracowni do kamienicy na przeciwko. W pracowni było kilku współpracowników i sprzątaczka. Jedna z pań podliczyła nas za katalogi. Kantor dzwonił, ustalał z kimś odbiór ze stacji, sprzątaczka pracowała. I nagle Kantor zrobił pani karczemną awanturę, spektakularnie krzycząc: „Pani tu sprząta, a ja dzwonię do Baden-Baden!” Wszystko wyglądało jak w jego teatrze. Po 34 latach zrobiłem ostatnią deskę ratunku na zamówienie mistrza. Pokazana zostanie w jego pracowni na urodziny. Dyżur przy desce będą mieli Maria Jarema, Jonasz Stern i ja z twarzą z tamtego czasu”.
Baden-Baden Bogusława Bachorczyka jest trzecią, po działaniu Andrew Taggarta i Chloe Lewis w 2012 r i Sarkisa w 2019 r, ingerencją artystyczną w przestrzeni Galerii-Pracowni Tadeusza Kantora przy ul. Siennej.
