Stowarzyszenie Artystyczne Otwarta Pracownia zaprasza na wystawę „Ričardas Bartkevičius, Piotr Jargusz. Patrz. Litwin i Polak. Spotkanie dwóch malarzy”.
Wystawa Patrz Piotra Jargusza i Ričardasa Bartkievičiusa to prezentacja dwóch artystów-przyjaciół, których łączy wspólna idea widzenia, odczuwania i myślenia. Nie polega ona jednak – jakby się mogło wydawać – na narzucającej się na pierwszy rzut oka wspólnocie wyboru neoekspresjonistycznej formuły języka wizualnego. I bynajmniej nie jest ona bezpośrednią konsekwencją tej formuły.
Wizualne poetyki Jargusza i Bartkievičiusajuż po krótkiej „lekturze” dzieł artystów, ujawniają więcej różnic niż podobieństw. U pierwszego uderza surowość kompozycji, kolorystycznie oschłych, nie w pełni zamalowanych arkuszy pakowego papieru, powaga malarstwa podejmującego tematy na serio oraz antygaleryjny, efemeryczny charakter dzieł wieszanych na słupach ogłoszeniowych. U drugiego zaskakuje kolorystyczny przepych akrylowych płócien, dystansujące zabawowe gry w autotematyzm i w wizualne etymologizmy oraz atmosfera prestiżu whitecubowego artysty.
Idei wspólnoty u Piotra i Ričardasa nie należy szukać w powierzchownych cechach estetyki ekspresjonizmu lecz głębiej, w całościowej postawie, w relacji do świata, malarstwa i siebie nawzajem. Znajdziemy tam z jednej strony bezpośredniość ekspresjonistycznego gestu jako wyraz wszechobecnej afirmacji przenikających te relacje, a z drugiej strony zaprzeczenie subiektywizmu ekspresjonizmu, który artyście od początku nakazywał skupienie się na sobie samym.
Antysubiektywność neoekspresjonizmów Jargusza i Bartkievičiusa polega na uznaniu roli procesów uwagowych w postrzeganiu świata i siebie nawzajem. Obaj artyści nie eksplorują bowiem swoich światów wewnętrznych, używają języka ekspresji, aby otworzyć się na świat zewnętrzny wobec ich własnych jaźni. Ten rodzaj uważności jest tym istotniejszy, im bardziej różne idee i współczesne ideologie od tego świata nas odrywają. Dzieła Jargusza i Bartkievičiusa afirmują onlajnową otwartość, kwestionują natomiast oflajnowy hedonizm zamknięcia we własnej subiektywności. Z pewnością jest to dość interesujący paradoks neoekspresjonizmów obu malarzy. (Sebastian Stankiewicz, kurator wystawy)
