Alek Lwow – Pokorny alpinista, niepokorny człowiek. Rozmowa z podróżnikiem i górołazem odbędzie się w ramach cyklu Kolosowe spotkania.
Alek Lwow wspina się od 1970 roku. W latach 1972-1975 w Tatrach przeszedł szereg trudnych dróg latem i zimą. W 1974 i 1975 roku został mistrzem Polski we wspinaczce na czas, uczestniczył także w międzynarodowych zawodach wspinaczkowych. W latach 1975-1979 wspinał się w Alpach (latem i zimą), Norwegii, Pamirze i Hindukuszu w Afganistanie. Czterokrotnie odwiedzał Kaukaz. Podczas wyprawy do Afganistanu (1977), wspólnie z Krzysztofem Wielickim i Jerzym Pietkiewiczem, dokonał pierwszego przejścia nową drogą lewego filara (3000 m wysokości) szczytu Kohe Szachaur 7116 m, a potem wejście na Pik Rewolucji (6954 m w 1978 roku), były wstępem do jego kariery himalajskiej.
W 1979 roku został uczestnikiem wyprawy Andrzeja Zawady, która w sezonie 1979/80 zdobyła po raz pierwszy w zimie najwyższy szczyt świata Mount Everest (8848 m). W 20. rocznicę tego przełomowego wydarzenia, w podziemiach Kopalni Soli "Wieliczka", uczestnicy tej wyprawy zostali wyróżnieni pierwszym Super Kolosem. Nagrodę w ich imieniu odebrał Andrzej Zawada.
W latach następnych uczestniczył w wielu ekspedycjach himalajskich, także zimowych. Zdobył cztery ośmiotysięczniki: Manaslu 8163 m (w 1984 roku z Krzysztofem Wielickim), Lhotse 8516 m (w 1986 roku z Tadeuszem Karolczakiem), Cho Oyu (w 1987 roku z Tadeuszem Karolczakiem) i Gasherbrum II (w 1993 roku z Piotrem Snopczyńskim i Lary Hall’em z USA). Wśród gór niższych ma na koncie pierwsze polskie i jak dotąd najszybsze w historii (7,5 godziny, samotnie w 1990 roku) wejście na Pumori (7165 m). Jesienią 1991 roku zorganizował i kierował międzynarodową wyprawą na zachodnią grań Mount Everestu (Polish Jack Wolfskin Everest Expedition '91). Uczestniczył w wielu wyprawach, łącznie 22 razy wchodził na szczyty przekraczające 6000 m w Hindukuszu, Pamirze, Himalajach, Karakorum, Andach i Tien Shan.
Za wyczyny alpinistyczne dwukrotnie honorowany złotymi medalami „Za wybitne osiągnięcia sportowe” – za zimowy Everest 1979/80 i za wytyczenie (razem z Krzysztofem Wielickim) nowej drogi na wschodniej ścianie Manaslu w 1984 roku.
W 1994 roku stworzył pierwszy w Polsce miesięcznik wspinaczkowy „Góry i alpinizm”, który redagował i wydawał do 2005 roku. W związku z wydawaniem czasopisma od 1995 roku – zawsze w ostatni weekend września organizuje Spotkania Czytelników i Miłośników GiA.
Wydał książki wspomnieniowe: Wybrałem góry (1990), Zwyciężyć znaczy przeżyć, Zwyciężyć znaczy przeżyć – 20 lat później (2014) i Zwyciężyć znaczy przeżyć – ćwierć wieku później (2018). W 2014 roku Walny Zjazd Polskiego Związku Alpinizmu nadał mu godność Członka Honorowego PZA.
