Ideą wystawy Muzeum Krakowa jest przedstawienie historii teatru – ale nie w sposób utarty w dyskursie teatrologicznym poprzez artystyczne dokonania kolejnych twórców.
Jak podkreślają organizatorzy: „Zależy nam, by opowiedzieć o teatrze jak o złożonej maszynie, w której to, co widz ogląda na scenie jest końcowym efektem skomplikowanego procesu, na który znaczący wpływ ma sama budowa sceny i jej zaplecze oraz techniczni i administracyjni pracownicy teatru. Chcąc zrealizować to zadanie jako oś narracyjną wystawy przyjęty został nie czas i kolejne okresy historyczne, ale przestrzeń. Z podziału wystawy na poszczególne pomieszczenia teatralne: m.in.: kasę, foyer, zascenie, kabiny akustyka i oświetleniowca, budkę suflerską, pulpit inspicjenta, magazyny i pracownie teatralne, garderobę, biura administracji oraz dyrektora – wynika opowieść o konkretnych, zawodach teatralnych: kasjerze, bileterze, maszyniście, akustyku, oświetleniowcu, suflerze, inspicjencie, dekoratorze, rekwizytorze, garderobianym, perukarzu, dyrektorze, sekretarzu czy kopiście”.
Dla zachowania przejrzystości wystawy opowieść skoncentrowana jest na technicznych aspektach funkcjonowania teatru, na pokazaniu mechanizmu działania sceny i samego teatru. „Celowo zrezygnowałyśmy z prezentacji tego, co widoczne z recenzenckiego fotela na widowni. Pomijamy więc zawody z teatralnych plakatów: aktora, reżysera, dramatopisarza, dramaturga, scenografa, choreografa czy kompozytora. Nie oznacza to jednak, że nie pojawiają się tematy dotyczące scenografii, reżyserii czy aktorstwa. Niemniej jednak zostały one poruszone w kontekście ściśle technicznym i przedstawione są z perspektywy rzemieślników sceny lub administracji teatru. Wystawa prezentując złożony zakulisowy świat sceny, ma za zadanie ukazać powiązania między historią a współczesnością i podkreślić ciągłość tradycji teatralnych”.
W przestrzeni Domu pod Krzyżem zaprezentowano urządzenia teatralne z różnych okresów historycznych oraz zobrazowano ewolucję zawodów teatralnych, w dużym stopniu wymuszoną przez rozwój techniki. Przemiany w zakresie procesu zarządzania skonfrontowane zostaną z niezmiennością podstawowych zadań i problemów, przed którymi stają dyrektorzy teatrów. „W ten sposób mamy nadzieję uświadomić odbiorcom, że mimo zmian technologicznych, w zakresie struktury zatrudnienia i finansowania teatrów a także przemian politycznych – podstawowy system pracy teatralnej pozostaje niezmienny. W zaciszu dyrektorskich gabinetów, w pracowniach rzemieślniczych i bezpośrednio za kulisami nieustająco rozgrywa się walka pomiędzy możliwościami a potrzebami i tworzona jest przestrzeń wolności twórczości artystycznej. W naturalny sposób nasza uwaga koncentruje się przykładach zaczerpniętych z krakowskich teatrów. Na ich przykładzie pokazano jednak uniwersalną dla wszystkich scen opowieść o pracy za kulisami” – czytamy w opisie wystawy.
Wystawa podzielona jest na trzy główne, wzajemnie przenikające się części prezentujące mechanikę sceny, teatralne zawody oraz w szerokim zakresie administrację teatralną. Przedstawiona zostanie przede wszystkim historia teatru krakowskiego z XIX i początku XX wieku, gdyż to w tym okresie miały miejsce kluczowe zmiany techniczno-organizacyjne. Okres drugiej połowy XX wieku i początek XXI wieku, gdy przemiany dokonywały się znacznie wolniej i miały charakter raczej ewolucji niż rewolucji zostanie przedstawiony jako swoisty punkt odniesienia. Narracja rozpoczyna się w roku 1843, kiedy miasto Kraków stało się właścicielem budynku teatru. Na przykładach przedstawione zostały wybrane, przełomowe zmiany technologiczne, a także zawody teatralne, które w tym okresie zaczęły stopniowo zanikać lub przekształcać się w funkcjonujące do dziś profesje. Podstawowe przemiany w ukazano na osi czasu i opisane na tablicach informacyjnych
Mimo, iż część przestrzeni wystawienniczych naśladuje wnętrza teatralne, nie jest to odwzorowywanie żadnego konkretnego teatru – to jedynie zabieg plastyczny/stylistyczny. Opowieść koncentruje się na historii Starego Teatru oraz Teatru Miejskiego (dziś noszącego imię Juliusza Słowackiego). Biorąc jednak pod uwagę uniwersalność pewnych rozwiązań technologicznych, tam gdzie to niezbędne, posłużono się eksponatami z danego okresu związanymi z innymi teatrami.
