Świat w „Pijakach” Bohomolca, uzupełniony przez reżysera tekstami zaczerpniętymi z Pilcha i Jerofiejewa, to aktualne i trafne obserwacje obyczajowe, a przede wszystkim zabawne i charakterystyczne postaci.
Teatralna zabawa, na którą zaprasza ”Baron”, to pełne humoru przedstawienie z kapitalnymi kreacjami aktorskimi.
Franciszek Bohomolec, piszący pod mi.in takimi pseudonimami jak: Daniel Bobison, Dzisiejkiewicz, Jeden Zakonnik S.J., urodził się 29 stycznia 1720 roku na Białorusi. Był synem starosty dworzyskiego, kilkukrotnego posła na sejm województwa witebskiego, który trzech z siedmiu synów oddał do zakonu jezuitów. Bohomolec został zapamiętany jako jedna z najpopularniejszych postaci Warszawy czasów stanisławowskich, współcześni chwalili jego skromność i bezinteresowność.
W 1737 roku Franciszek Bohomolec został przyjęty do nowicjatu jezuitów. Studia filozoficzne odbył w Akademii Wileńskiej, a w seminarium akademickim stawiał pierwsze kroki jako nauczyciel. Opracował wówczas dla uczniów Wileńskiej Akademii polsko-łacińską wersję słownika frazeologicznego niemieckiego jezuity Franciszka Wagnera.
Podczas dwuletnich studiów teologicznych w Rzymie zetknął się z nowymi prądami umysłowymi. Zdobyte tam doświadczenia wykorzystał po powrocie do kraju. Szybko wysunął się na czoło grupy jezuitów dążących do odrodzenia szkolnictwa, kultury i społeczeństwa.
W 1751 roku prowincjał jezuitów powołał Bohomolca na stanowisko nauczyciela retoryki w warszawskim kolegium SJ. Jego pojawienie się w stolicy wzbudziło spore zainteresowania w świecie literackim, naukowym i zakonnym, a to za przyczyną wystąpienia w obronie języka polskiego oraz możliwości rozwojowych kultury narodowej, które miało miejsce podczas inauguracji kolegium.
Bardzo wiele czasu i uwagi poświęcał Franciszek Bohomolec teatrowi szkolnemu. Wierny metodom wychowawczym i programowi szkoły jezuickiej oraz swym obowiązkom profesora retoryki - stworzył szereg sztuk dla teatru szkolnego. Jego "Komedie konwiktowe" wydawane w latach 1755-1760 odegrały bardzo ważną rolę w rozwoju polskiej twórczości dramatycznej. Nie tylko weszły one do repertuaru szkolnego jezuitów, ale i oddziaływały poza nim. Stały się propozycją stworzenia modelu własnej, narodowej komedii dydaktycznej ukształtowanej na wzór gatunku popularnego w tym samym czasie na zachodzie Europy. W komediach konwiktowych pojawiła się galeria różnorodnych typów myślenia, poglądów i postaw szlachty, mieszczan raz służących. Często występujące postaci to: snob, fircyk, naiwny ojciec, głupi syn, uparty szlachcic, naciągacz, cudzoziemiec (często bardzo pozytywny), sprytny służący. Bohomolec wyśmiewał zadufanie i prymitywizm ojców, bezmyślne naśladownictwo mód i pozorne wykształcenie synów, szlacheckie przewrażliwienie na punkcie honoru. Wskazywał, jak łatwo mogą te "przymioty" rodaków wykorzystać różnego autoramentu naciągacze, oszuści, a nawet sprytni służący.
Artur Więcek, ps. Baron - Urodził się 10 maja 1967 w Limanowej. - Reżyser i scenarzysta filmów fabularnych, dokumentalnych, programów telewizyjnych i spektakli teatralnych. Zadebiutował filmem fabularnym „Anioł w Krakowie", który był nagradzany i nominowany do najważniejszych nagród filmowych - film uhonorowano nagrodą za debiut reżyserski na Festiwalu Filmowym w Gdyni, nagrodą główną na festiwalu „Prowincjonalia" we Wrześni, a także Nagrodą Publiczności na koszalińskim festiwalu Młodzi i Film. W 2005 wyreżyserował film „Zakochany Anioł" - drugą część opowieści o Aniele Giordano. Równocześnie zrealizował także kilka filmów dokumentalnych – w 2004 r „Goralenvolk", w 2006 r „Córki Islamu. Iran", w 2008 „Tischner. Życie w opowieściach" i "Dowódca Edelman" , a w 2012 „Bartoszewski. Droga". W 2013 r. premierę miał dystrybuowany w kinach film fabularny „Wszystkie Kobiety Mateusza" z Krzysztofem Globiszem w tytułowej roli. Przez lata współpracował z telewizją publiczną, dla której zrealizował wiele programów telewizyjnych, m.in. cykle: „Rozmowy na koniec wieku", „Archiwum wydarzeń kulturalnych", „Historia filozofii po góralsku". W ostatnich latach pracuje także w teatrze. W 2016 roku wyreżyserował, m.in. „Inne rozkosze" wg Jerzego Pilcha. Spektakl, grany na deskach Teatru Stu w Krakowie, nominowany był do nagrody m-ka Teatr, jako Najlepszy spektakl sezonu. W roku 2018 przedstawienie „Wariacje Tischnerowskie" zostało zrealizowane na żywo i miało premierę w TVP. W 2020 r odbyła się premiera teatru telewizji „Igraszki z diabłem" Jana Drdy.
- Kostiumy: Dorota Dorothee Roqueplo
- Choreografia: Macko Prusak
- Opracowanie muzyczne piosenek: Paweł Romańczuk
- Przygotowanie wokalne: Artur Sedzielarz
- Projekcje video: Tomasz Głodek
- Asystent scenografa: Magdalena Łakoma
- Asystent kostiumografa: Beata Klimkowska-Stabryła
- Asystent reżysera/inspicjent: Magdalena Gródek
- Obsada: Krzysztof Bochenek, Aleksandra Goldi Godlewska, Justyna Schneider, Wojciech Leonowicz, Patryk Szwichtenberg, Dariusz Starczewski, Ewa Mitoń, Adam Fryderyk Szarek, Alina Kamińska, Juliusz Krzysztof Warunek, Magdalena Walach Official, Lidia Olszak, Marek Bogucki, Tomasz Lipiński.
