Jeden z najwybitniejszych polskich fotografów XX wieku, nawet przekraczając pewne granice intymności, zawsze pozostawał wierny ideałom piękna i humanizmu. Stworzył m.in. ikoniczne portrety znanych osób związanych z Krakowem, dokumentował działalność Piwnicy pod Baranami i krakowskich teatrów. Wystawa w Muzeum Manggha obejmuje także cykle: Aerotica, Body building oraz Dotknięcia.
Jak pisze kuratorka wystawy Maria Luiza Pyrlik: Przekraczanie „pewnych granic” to częsty i ważny element w twórczości Artysty. Istnieje w sposób różny – świadomy lub nieświadomy. Bezpośredni lub pośredni – symboliczny. Posiada rozmaite znaczenia. Jest zgłębianiem wiedzy, poznawaniem świata i pragnieniem zrozumienia go, a także pragnieniem zrozumienia drugiego człowieka. Jest też oswajaniem i przekraczaniem granic fizycznych czy granic intymności, próbą zrozumienia świata poprzez siebie – własne widzenie, ograniczenia, wiedzę, kulturę – aż do „zaprojektowania” go w fotografii. (...) Artysta świadomie poruszał problemy ważne i trudne, w których może przekraczać granice, wszelkie granice, pewne granice. Mimo to fotografie Łagockiego nigdy nie szukają rozgłosu poprzez drastyczność scen. Raczej stają się manifestem piękna i humanizmu.
Zbigniew Łagocki był niezwykle cenionym artystą, animatorem sztuki i dydaktykiem, jedną z najwybitniejszych postaci polskiej fotografii, uczestniczył w wielu konkursach fotograficznych w Polsce i na świecie, zdobywając ponad 20 medali. Miał ponad 20 wystaw indywidualnych, brał udział w kilkudziesięciu wystawach zbiorowych w kraju i za granicą.
Urodził się w 1927 roku we Lwowie, po zakończeniu drugiej wojny światowej został zmuszony wraz z rodzicami do przeniesienia się do Krakowa. Z wykształcenia był architektem. W latach 1959–1963 pracował w biurze architektonicznym Höfer & Stryjeński w Genewie. W tym czasie przekroczył granice – podróżował między innymi do Francji, Holandii, Belgii, Włoch. Poznawał.
Cały czas fotografował. Od 1957 roku brał udział w różnych konkursach fotograficznych, na których otrzymywał nagrody, był też zapraszany do jury w konkursach w kraju i za granicą. W 1967 roku otrzymał swoją najważniejszą nagrodę – złoty medal na Międzynarodowym Biennale Sztuki w São Paulo za cykl zdjęć Aerotica. Dzięki różnym podróżom i znajomości języka francuskiego funkcjonował w międzynarodowym środowisku fotograficznym. Za wybitne osiągnięcia twórcze w dziedzinie fotografii otrzymał Medal im. Jana Bułhaka.
W 1968 roku zorganizował słynną później wystawę Polskiej fotografii subiektywnej, zapraszając do współpracy Zbigniewa Dłubaka. We współpracy z Dłubakiem powstała także w 1971 roku ekspozycja Fotografowie poszukujący. Łagocki organizował wystawy Polskiej fotografii współczesnej, między innymi w Szwajcarii i w Meksyku. W międzyczasie pokazywał swoje prace na wystawach indywidualnych w kraju i za granicą, brał udział w wystawach zbiorowych.
Od 1977 roku Zbigniew Łagocki wykładał fotografię w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, gdzie tworzył pierwszą w Polsce Katedrę Fotografii. Był prorektorem. W 1994 roku otrzymał tytuł profesora sztuk plastycznych.
Do końca fotografował i organizował wystawy, ostatnia, zatytułowana Moje góry, pokazywana była w kwietniu 2009 roku.
Zmarł w Krakowie w maju 2009 roku.
W 2017 roku wydany został przez Akademię Sztuk Pięknych w Krakowie album monograficzny poświęcony Jego twórczości pod tytułem Zbigniew Łagocki.
