Muzeum Archeologiczne w Krakowie, w połowie XIX wieku zwane Muzeum Starożytności, najstarsza placówka archeologiczna w Polsce, założona w 1850 roku Polskiej Akademii Nauk, posiada dużą kolekcję zabytków starożytnego Egiptu, która prawie w całości jest prezentowana publiczności.
Najcenniejszą i najbardziej efektowną część zbioru stanowią sarkofagi pochodzące z wykopalisk w el-Gamhud, miejscowości położonej dwadzieścia km na południe od Medinet el-Fayum, po zachodniej stronie Nilu, prowadzonych w latach 1907-1908 przez Tadeusza Smoleńskiego, pierwszego polskiego egiptologa i koptologa. Atrakcję dla zwiedzających stanowią wielkoformatowe przeźrocza z wynikami interdyscyplinarnych badań wspomnianej mumii oraz rekonstrukcja portretu Aset-iri-khet-es. Wyniki tych badań dostarczyły sensacyjnych informacji na temat śmierci, określiły jej kod genetyczny, grupę krwi, a nawet porę roku, podczas której zmarła. Obejrzeć można także film z rozwijania mumii.
Kolejne źródło pozyskania eksponowanych przez muzeum zabytków to obiekty ze wspólnych wykopalisk zorganizowanych w latach 1910-1914 przez krakowską Akademię Umiejętności i wiedeńską Akademię Nauk, pod kierunkiem prof. Hermanna Junkera w Dolnej Nubii i Tura. Z tych wykopalisk prowadzonych we wschodnim sektorze Wielkiego Cmentarzyska Zachodniego, na zachód od piramidy Cheopsa, pochodzi cenna wapienna rzeźba z V dynastii przedstawiająca mężczyznę i stojącą obok kobietę (wys. 36,4 cm), jak również męski wapienny tors, (wys. 14 cm, szer. 15 cm) ze śladami czerwonej polichromii.
Trzeci i zarazem największy zbiór, stanowiący trzon egiptologicznej wystawy, pochodzi z muzeum założonego przez żołnierzy Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich walczących w brytyjskich Siłach Zbrojnych podczas II wojny światowej w Egipcie. Wśród licznych zabytków znaleźć można eksponaty o unikalnej wartości poznawczej. Do przywiezionych cymeliów należy m.in alabastrowy tors męski wys. 15 cm. pochodzący z el-Kantara, datowany na okres ptolemejski (początek II w. przed Chr.). Rzeźba przedstawia jednego z Ptolemeuszy ukazanego jako Horusa.
W osobnych specjalnych gablotach prezentowane są tkaniny koptyjskie oraz egipskie całuny grobowe z II wieku. W skład ekspozycji wchodzą też, należące do rzadkości mumie zbożowe – pseudo-mumie, niewielkich rozmiarów, zawierające ziemię wymieszaną z ziarnem jęczmienia, które pod wpływem wilgotności kiełkowało. Mumie te miały symbolizować siły życiodajne Ozyrysa i odradzającą się przyrodę. W oddzielnej gablocie wyeksponowane zostały stele nagrobne z okresu rzymskiego i z okresu koptyjskiego. Na wystawie pokazano także bogaty zbiór figurek uszebti oraz dużą kolekcję lampek oliwnych i figurek terakotowych z okresu grecko-rzymskiego.
